چیزی در شخصیت خودویرانگر ما وجود دارد که همیشه خواستار شکست است

«من بیچاره؛ غم و اندوه مال من است؛ به من نگاه کن، زندگیام چقدر آشفته است! من زمین خوردهام و مهم نیست چقدر سخت تلاش میکنم، به هر حال همیشه شکست میخورم.»
...
بسیاری از ما در حالی که این ترجیعبند غمگین را زمزمه میکردیم، به انجمنهای 12 قدمی آمدیم.

زندگی دیگر این گونه نیست. درست است، گاهی اوقات هنوز سردرگم هستیم؛ حتی در مواقعی زمین میخوریم. گاهی اوقات احساس میکنیم نمیتوانیم در زندگی خود به جلو حرکت کنیم، مهم نیست چقدر سخت تلاش میکنیم. اما حقیقت موضوع این است که با کمک سایر معتادان در حال بهبودی درانجمنهای 12 قدمی دستی را پیدا میکنیم که ما را از زمین بلند میکند، گرد و خاک ما را میتکاند و به ما کمک میکند همه چیز را از نو شروع کنیم. امروز این ترجیعبند جدید را در زندگی خود زمزمه میکنیم.

دیگر نمیگوییم، «من آیه یأس هستم و هیچ کاری از پیش نخواهم برد.» معمولاً چیزی بیشتر شبیه به این را میگوییم: «لعنتی! دوباره در جاده زندگی خود با این دستانداز برخورد کردم. خیلی زود یاد میگیرم سرعت خود را کم کنم یا به کلی از آن دور شوم.» تا آن موقع، ممکن است هر از گاهی زمین بخوریم، اما می دانیم که همیشه یک دست یاری هست که ما را دوباره به روی پاهای خود استوار میکند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: